ഒന്നുരണ്ടു
നാളായി ഞാനെന്നോടുതന്നെ ചോദിക്കണമെന്നു വിചാരിച്ചതാണ്. ചോതിക്കാതിരിക്കാന് വയ്യ
എന്നത് തന്നെയാണ് കാരണം. ഞാനെന്തിനാണ് ജനിച്ചത്? പറയിപെറ്റപോലെ അവളും.
മുലപ്പാലിന് വേണ്ടി കേണപ്പോള് അല്പം വിഷം അവള്ക്ക് ചാലിച്ച് തരാമായിരുന്നു.
അല്ലെങ്കില് എന്റെ സഹോദരികള്ക്കൊപ്പം എന്നെയും ആ കൊക്കയുടെ ആര്ത്തിയുള്ള
വായിലേക്ക് വലിച്ചെറിയാമായിരുന്നു, എന്റെ യജമാനന്. പക്ഷെ ഒന്നുമുണ്ടായില്ല. പകരം
ഈ ജീവിതത്തിലേക്ക് ഞാന് വലിച്ചെറിയപ്പെട്ടു. ഈ ലോകമാം കുലായത്തില്
സ്വാതന്ത്ര്യമാം ചങ്ങലകൊണ്ട് എന്നെ പൂട്ടി. ഇവിടെ അല്പനേരം ശ്വസിക്കാതിരിക്കാന് പറ്റുന്നില്ല.
മനസിനെ തണുപ്പിക്കുന്ന ഒരു ശീതള സുര്യകിരണം ഇവിടെ എത്തിനോക്കുന്നില്ല. വഞ്ചന
ഇല്ലാത്ത ഒരു പുഞ്ചിരി സ്വപ്നത്തില് പോലുമില്ല. ഈശ്വരനാണെങ്കില് ഒട്ടും കരുണയില്ലാത്തവന്.
സ്വര്ഗ്ഗത്തെ കൊണ്ടു ഒളിച്ചുവച്ചിരിക്കുന്നു.
അല്ല,
ഞാനെന്തിനുവേണ്ടിയാണ് ജീവിക്കുന്നത്? അനുജന്റെ ആര്ത്തികാണുമ്പോ തോന്നും എല്ലിനുവേണ്ടിയിട്ടാണെന്ന്.
അങ്ങനെയാണെങ്കില് ഞാനെത്ര മണ്ടന്? അല്ല, എന്നെ സൃഷ്ടിച്ചവന് എത്ര മരമണ്ടന്!
അര്ത്ഥമില്ലാത്ത ഈ ജീവിതം പിന്നെ ഇഴച്ചു നീട്ടുന്നതെന്തിന്? പക്ഷെ ആത്മഹത്യ
ജീവിതത്തില് നിന്നുള്ള ഒളിച്ചോട്ടമല്ലേ? ഭീരുത്വമല്ലേ? അല്ല. അതെങ്ങനെ ശരിയാകും?
എന്നെ തേടിവരുന്ന മരണത്തെ ഞാന് തേടി കണ്ടുപിടിക്കുന്നു. അത് ധീരതയുടെ ഉച്ചഘട്ടമല്ലേ?
ഭീരുവിന് സ്വയം ഹത്യചെയ്യാനാകുമോ? അപ്പോ ജീവിച്ചാലും മരിച്ചാലും ഒരുപോലെയാണ്.
ജീവിക്കുന്നത് സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ പാരതന്ത്ര്യം. മരിക്കുന്നത് പാരതന്ത്ര്യത്തിന്റെ
സ്വാതന്ത്ര്യവും. ഇതില് ഏതാണ് നല്ലത്? രണ്ടും നന്നല്ല. അപ്പോ ഏതാണ് ഉത്തമം? അത് രണ്ടും
അനുഭവിച്ചാലല്ലേ പറയാനാകൂ? അപ്പോ ആദ്യം ജീവിച്ചുതീര്ക്കാം. ജീവിക്കാന് വേണ്ടി മാത്രമുള്ള
ജീവിതം. പക്ഷെ ഇതൊരു ഭീരുവിന്റെ സ്വരമല്ലേ? അല്ല, മരിച്ചവരെ ഞാനൊട്ടു കണ്ടിട്ടില്ല.
മരിച്ചാല് വീണ്ടും ജീവിക്കാനാകുമോ എന്നറിയില്ല. വേദനയുടെ വര്ണ്ണം മാത്രമേ ജീവിതത്തിനുള്ളു
എന്നത് അറിയണം. അതെ ഒന്നു ജീവിച്ചുനോക്കാം. ജീവിച്ചുതീര്ക്കാം. ജീവിതത്തില് ഒരുപാട്
പരിക്ഷകളുണ്ട്, ജനിച്ചതുമുതല് മരിക്കുന്നതുവരെ. പക്ഷെ ഇവിടെ ജീവിതമേ ഒരു പരിക്ഷണം.
അല്ല, ഇതൊക്കെ ചിന്തിക്കാന് ഞാനാര്? മനുഷ്യനോ? ചിന്ത അവരുടെ കുത്തകയല്ലേ. വലിയ തത്വജ്ഞാനികളുടെ...
എന്റെത് വെറും മോങ്ങലും.
(കൂട്ടില്
കിടന്നു കുറേ നാളായിട്ട് കുട്ടന് ചിന്തിച്ച് കൂട്ടിയതിതല്ലോ)
No comments:
Post a Comment